امیرالمومنین

سیره ی پیامبر در لباس پوشیدن قسمت دوم وسوم:

2- لباس های ویژه ی رسول اکرم (ص)

پوشش پیامبر اکرم (ص) برای سر خود، اغلب (عمامه) بود، هنگام نماز و خطبه و جهاد، به تناسب شرایط، با چیزی سر را می پوشاند. گاهی هم سر برهنه بود. به روایت امام صادق (ع) پیامبر اسلام (ص)، عرقچین و کلاه سفید راه راه می پوشید و هنگام جنگ، عرقچین بر سر می گذاشت که دو گوش داشت و روی گوش ها را می پوشاند.[1]

3- آداب لباس پوشی

پیامبر اکرم (ص) هر گاه لباس و پیراهن می پوشید، ابتدا سمت راست را بر تن می کرد و هر گاه جامه را از تن در می آورد، از سمت چپ شروع می کرد.[2]

گاهی بی آنکه جامه ی دیگری بر تن کند، روپوشی را براندام خود می افکند و دو طرف آن را بین دوشانه ی خود گره میزد و چه در خانه یا بیرون یا هنگام نماز بر جنازه ها، با همان حالت نماز می گذارد. گاهی نیز در یک لباس گشاد نماز می خواند. دو عدد جامه ی بُرد بافته شده داشت که آن هارا تنها در حال نماز می پوشید، امت خویش را به (نظاف) دستور میداد و تشویق می کرد.[3]

حضرت رسول(ص) در باره ی جامه و آداب لباس پوشی فرموده است: مَن لَبِسَ ثِیابَ شُهرَةٍ فِی الدُّنیا اَلبَسَهُ اللهُ لِباسَ الذُّلِ یَومَ القِیامَةِ[4]                   

"هر کس در دنیا لباس شهرت بپوشد(لباسی غیر معمول که به خاطر آن انگشت نما شود) خداوند در روز قیامت جامه ی ذلت و خواری بر او می پوشاند."

امام صادق (ع) از پدران خویش روایت کرده است که:((رسول خدا(ص) نهی میکرد که مردان، در لباس پوشیدن خود را شبیه زنان سازند و نهی میکرد که زنان، در لباس شبیه مردان شود.))[5]

سیره پیامبر اعظم در لباس پوشیدن، قسمت اول

نوع جنس و رنگ لباس

پیامبر گرامی(ص) هم به سلامت و عافیت جسمی، هم به سادگی و به نوع سالمتر پارچه ی لباس توجه داشت. لباس پنبه ای مورد علاقه آن حضرت بود. علی (ع) می فرماید:( لباس های پنبه ای بپوشید، چرا که آن، لباس پیامبر خداست.)

می فرمود: پنج چیز را تا زنده اند ترک نمی کنم، یکی هم پوشیدن لباس پشمی.

رنگ سبز، رنگ مورد پسند پیامبر (ص) برای لباس بود. بیشتر جامه های پیامبر سفید بود و می فرمود: لباس سفید را بر زندگانتان بپوشانید و مردگانتان را هم با پارچه ی سفید کفن کنید.

رنگ سرخ، رنگی بود که پیامبر خدا(ص) برای لباس، آن را نمی پسندید. اِنَّهُ کَرِهَ الحُمرَةَ فی اللباس.[1]

نهج البلاغه / خطبه ی 203

آخرت گرایی

ای مردم! دنیا سرای گذرا و آخرت خانه جاویدان است. پس، از گذرگاه خویش برای سر منزل جاودانه توشه برگیرید، و پرده های خود را در نزد کسی که بر اسرار شما آگاه است پاره نکنید، پیش از آن که بدن های شما از دنیا خارج گردد، دل هایتان را خارج کنید، شما را  در دنیا آزموده اند، و بای غیر از دنیا آفریده اند.

کسی که بمیرد، مردم می گویند"چه باقی گذاشت" اما فرشتگان می گویند"چه پیش فرستاد؟"

خدا پدرانتان را بیامرزد، مقداری از ثروت خود را جلوتر بفرستید تا در نزد خدا باقی ماند، و همه را برای وارثان مگذارید که پاسخگویی آن بر شما واجب است.

نهج البلاغه  /  حکمت 380

ضرورت یاد مرگ

و درود خدا بر او، فرمود: چه بسسیار کسانی که در آغاز روز بودند و

به شامگاه نرسیدند، و چه بسیار کسانی که در آغاز شب بر او حسد بردند و

در پایان شب عزاداران به سوگشان نشستند.

نهج البلاغه  /  خطبه ی 234

علل تفاوت ها میان انسان ها

علت تفاوت های میان مردم، گوناگونی سرشت آنان است؛

زیرا آدمیان در آغاز، ترکیبی از خاک شور و شیرین،

سخت و نرم، بودند، پس آنان به میزان نزدیک بودن خاکشان باهم نزدیک،

و به اندازه ی دوری آن از هم دور و متفاوتند.[1]

یکی زیبا روی و کم خرد، دیگری بلند قامت و کم همت،

یکی زشت روی و نیکوکار، دیگری کوتاه قامت و خوش فکر،

یکی پاک سرشت و بد اخلاق، دیگری خوش قلب و آشفته عقل ،

و آن دیگری سخنوری دل آگاه است![2]

نهج البلاغه / حکمت 387

شناخت خوبی ها و بدی ها

و درود خدا بر او فرمود: خیری که در پی آن آتش باشد، خیر نخواهد بود،

و شری که ذر پی آن بهشت است شر نخواهد بود، و هر نعمتی بی بهشت ناچیر است،

و هر بلایی بی جهنم، عافیت است.

شیطان .... با شش هزار سال عاقبتش آن طور شد

ما چه میشویم؟؟

آیا از شیطان بیشتر عبادت کردیم؟؟چقدر؟؟

الهی به تو پناه میبرم..

احادیث اخلاقی از امیر مومنان مولا علی (ع):

امام علی (ع) : اگر شب هنگام کسی را در حال گناه دیدی....

صبح آن روز حتی نگاهت را نسبت به آن شخص تغییر نده!!

شاید سحرگاه توبه کرده باشد.

امام علی (ع) : زیبا خطاب کنید

تا...

زیبا بشنوید.

امام علی(ع) : برترین شرف، آزار ندادن به مردم

و به آن ها نیکی نمودن است.

امام علی (ع) : اگر نفس خود را مشغول کاری نکنی،

او تورا مشغول می کند.

یا علی.

نهج البلاغه  /  حکمت 108

شگفتی های روح آدمی

و درود خدا بر او، فرمود: به رگ های درونی انسان پاره ی گوشتی آویخته که شگرف ترین اعضای درونی اوست، و آن قلب است، که چیز هایی از حکمت، و چیز هایی متفاوت با آن، در او وجود دارد.

پس اگر در دل امیدی پدید آید، طمع آن را خوار گرداند، و اگر طمع بر آن هجوم آورد حرص آن را تباه سازد، و اگر نومیدی برآن چیره شود، تأسف خوردن آن را از پای درآورد، اگر خشمناک شود کینه توزی آن فزونی یابد و آرام نگیرد، اگر به خوشنودی دست یابد، خویشتن داری را از یاد برد، و اگر ترس آن را فرا گیرد پرهیز کردن آن را مشغول سازد.

و اگر به گشایشی برسد، دچار غفلت زدگی شود، و اگر مالی به دست آورد، بی نیازی آن را به سرکشی کشاند، و اگر مصیبت ناگواری به آن برسد، بی صبری رسوایش کند، و اگر به تهیدستی مبتلا گردد، بلا ها او را مشغول سازد، و اگر گرسنگی بی تابش کند، ناتوانی آن را از پای درآورد، و اگر زیادی سیر شود، سیری آن را زیان رساند، پس هرگونه کند روی با آن زیان بار، و هرگونه تند روی برای آن فساد آفرین است.